Po wejściu w okres dorosłości (tej prawnej, nie mentalnej) zacząłem marzyć o swoim własnym motocyklu. Jako osoba, która przez długi okres nie wiedziała co ze sobą zrobić w życiu, myślałem, że odnalezienie jakiejś pasji pozwoli mi się ukierunkować i dorosnąć. Niestety życie szybko zweryfikowało moje poglądy. W czasach licealnych bariera finansowa była dla mnie po prostu nie do przeskoczenia i choćbym nie wiem jak się spinał nie odłożyłbym pieniędzy na kurs i motocykl. Kwestię odpowiedniego stroju oczywiście pomijałem, bo przecież "kozaki jeżdżą na krótki rękaw".

Przyszedł czas studiowania. Wprawdzie odrobina nauki przed sesjami trochę mi w tym studiowaniu przeszkadzała, ale dawałem radę. Nowi ludzie, nowe doświadczenia, nowe przeżycia. Marzenia o motocyklu jakoś zeszły na dalszy plan. Kiedy zaczął zbliżać się realny koniec studiów człowiek chcąc nie chcąc coraz bardziej zaczynał myśleć o tym ponurym obowiązku zwanym pracą.

Jako, że w mojej "metropolii" nie było roboty dla ludzi z moim wykształceniem opuściłem ciepły, kurczy dołek i wyruszyłem na podbój Europy, lądując nieopodal w Warszawie. Mieście seksu i biznesu. Praca zaczęła się jakoś układać, pieniążków zaczęło przybywać, powróciły marzenia.

Ich realizacja była tylko kwestią czasu...

Ps. Jedyny sposób aby nie zakochać się w motocyklach to nigdy na żaden nie wsiadać.